[recensie] Grey – E.L James

Follow my blog with Bloglovin

14 februari: Valentijnsdag! Ik zag het al helemaal voor me: romantisch diner met vriendlief, morgen m’n verjaardag vieren (hiep hoi!) en als afsluiter van deze 2 dagen het tweede deel van Fifty shades of Grey in de bioscoop kijken met wat vriendinnen. De lol kon niet op. Tot het moment dat ik een paar weken geleden dus de ontdekking deed dat we nog een jaar mogen wachten op de film. Gelukkig lag Grey nog op de plank (ofja, het boek dan). Ik besloot bij te houden: wie vertelt het verhaal over een bijzondere BDSM-relatie beter, Anastasia Steele of Christian Grey?

Zwart wit

Waar het verhaal over gaat hoef ik ondertussen denk ik niemand meer te vertellen: Een biljardair met uitgesproken ‘slaapkamer’wensen en een verlegen meisje beginnen een relatie. En wat voor één! De meningen over dit verhaal lopen echter nogal uiteen. Als je kijkt naar de vele reviews op internet, lijken er vooral 2 kampen te zijn. Ik heb ze voor het gemak team Zwart en Wit gedoopt:

• Team Zwart:
  “Christian Grey, weg ermee!” is het motto van deze groep. Het mannelijke hoofdpersonage wordt vooral gezien als een enge creep, die zowel zichzelf als vrouwen niet respecteert.
• Team Wit:
  ”Ja! Ja! En nog eens: ja!” Deze groep is misschien wel bijna net zo in extase als Anastasia. “We want more!”

Ikzelf ben eigenlijk meer fan van Team (Één van de 50 tinten) Grijs: A lot of one and some of the other. Van de trilogie vond ik het tweede boek beter dan het eerste, en het derde boek beter dan het tweede. Althans, het verhaal. Want wie tussen de slecht beschreven BDSM-regels (aldus de critici uit team Zwart) doorleest, ziet toch gewoon een mooi liefdesverhaal. Met ieder boek leer je de personages beter kennen (hoe oppervlakkig het boek soms ook lijkt). Het vierde boek, ‘Grey’, draagt daar weer een stukje aan bij. De angst, twijfel, lust en liefde zijn er naar mijn mening goed in beschreven. Je leert waarom Christian zichzelf zo ‘fucked up’ vindt, en hoe de personages worstelen met hun twijfels en andere gevoelens. De spanning en het getouwtrek (pun intended) tussen de 2 is bijna voelbaar, waardoor ik ieder deel weer met veel plezier heb gelezen om te kijken hoe het verhaal nu verderging.

Kaboem, zei de innerlijke godin

Toch wil ik niet alleen vol lof over de boeken schrijven. In tegendeel. Soms ligt het er namelijk ook wel heel dik bovenop. Ik las de boeken in het Engels, en waar Anastasia in haar versie van het verhaal een innerlijke godin heeft die enkele keren per boek in 1000 stukjes breekt (“shattering into pieces”), spreekt Christian zichzelf (en zijn geslachtsdeel) zichzelf vaak toe met de woorden “Get a grip, Grey” . Op een gegeven moment wordt dat riedeltje een beetje voorspelbaar. Je ziet de innerlijke godin van Anastasia alweer langzaam scheuren vertonen voordat E.L. James erover schrijft, en je weet ook wanneer de broek van Mr. Grey weer gespannen staat nog voor hier een opmerking over is gemaakt. In ‘Grey’ wordt er naar mijn idee iets minder veelvuldig gebruik gemaakt van dit soort beschrijvingen, waardoor ik me ook iets minder stoorde aan de vertelstijl (Maar misschien komt dat doordat ik me al door 3 boeken en 1 film heb geworsteld 🙂 ).

“Oh, fuck the paperwork”, laten we het dan ook maar even over de film hebben

Nu we toch bezig zijn: heb jij de boeken gelezen en de film gezien? Als boeken verfilmd worden, dan móét ik de film altijd zien. Al is het maar om te kijken of mijn beeld overeen komt met dat van de regisseur. Dus ging ik vorig jaar ook naar de eerste Fifty Shades-film in de bios. Ik vond het geen slechte verfilming, hoewel ik wel vond dat sommige dingen wat geforceerd overkwamen. Zinnen die het goed leken te doen in het boek, lijken er maar even tussendoor gepropt:
*Christian loopt na een stilte naar het raam en zegt: ’I’m 50 shades of fucked up’ *
Waar die tinten vandaan komen en waarom het er 50 zijn weet niemand. Misschien stoorde ik me daar vooral aan omdat ik de boeken al gelezen had. Ik ben benieuwd hoe mensen de film hebben ervaren die de boeken niet gelezen hebben.

Eindoordeel:
Als lid van een eigen opgericht ‘Team Grijs’ denk ik dat het succes van de serie wat uitgemolken is, maar  kan ik toch niet wachten om de film volgend jaar te zien. Ik raad ‘Grey’ zeker aan bij de liefhebbers van de ‘50 tinten’-trilogie. De sceptici kunnen misschien beter ver van het boek wegblijven, omdat het toch misschien toch vooral meer van hetzelfde is. Daarom:

3,5/5 Dikke voldoende! Leuk om het verhaal ook eens te lezen vanuit een ander perspectief.

Tot welk team behoor jij: Zwart, Wit of toch iets daartussenin? En waarom? Laat het me gerust weten in de comments!

 

Over het boek:
Titel: Grey (Fifty shades #4)
Auteur: E.L. James
Verschijningsdatum: 18 juni 2015 (NL: juli 2015)
Aantal pagina’s: 576
Uitgever: Arrow Books LTD (NL: Promotheus)

Gotta go now. Laters, baby 😉