Schone schijn bedriegt [Recensie: Het gelukkigste meisje ter wereld – Jessica Knoll]

Ani FaNelli is het gelukkigste meisje ter wereld. Althans, dat is wat ze graag wil doen geloven. En waarom zou iemand anders over haar denken? Ze heeft een topbaan bij het prestigieuze tijdschrift Women’s Magazine, ziet er fantastisch uit en staat op het punt om te trouwen met haar knappe, bekende vriend Luke. Maar schijn bedriegt: in Ani’s middelbare schoolperiode is er namelijk iets met haar gebeurd, waarvan ze nu nog steeds de gevolgen ervaart. Met haar vriend kan ze er niet over praten. Is ze eigenlijk wel zo geweldig als ze zich voordoet?

Met die vraag blijf je eigenlijk tot het einde van het boek zitten. In de eerste 150 bladzijdes wordt vooral Ani’s levensloop uitgediept. Hoofdstukken over het heden en verleden wisselen elkaar af, waardoor je erachter komt hoe het leventje van Ani eruit zag voor het geheime onheil en na het geheime onheil. Deze 2 lijnen worden slim naar elkaar toegewerkt, waarna we uiteindelijk bij de ontknoping komen: want wat is nu toch dat verschrikkelijke geheim dat Ani met zich meedraagt?

TLDR?

Omdat het antwoord op deze vraag pas laat komt, heb je een grote aandachtsspanne nodig: niet dat er tijdens die eerste hoofdstukken niks gebeurt, in tegendeel: je moet er niet aan denken om dit allemaal zelf mee te maken. Het feit dat de auteur hier ook enkele feitrn over zichzelf in heeft verwerkt, maakt het des te indruk- (of huivering)wekkender. Het verhaal wordt echter pas echt spannend op het einde. En dat is eigenlijk een beetje te laat.

En dan eindelijk… de ontknoping!

Tijdens het lezen van de ontknoping had ik vooral 2 gedachtes. De eerste gedachte was dat het verhaal toch wel goed in elkaar zat. Ik heb meerdere boeken met/over dit soort onheil gelezen (lekker cryptisch, excuses hiervoor, maar ik wil niets verklappen), en daardoor merk ik dat de auteur haar huiswerk goed heeft gedaan. De tweede gedachte was dat dit eigenlijk geen thriller genoemd zou mogen worden en ik eerder voor de term ‘drama’ zou gaan (terwijl het lijkt te starten als een chicklit á la ‘De duivel draagt Prada’, maar dat terzijde).

Leest lekker weg. En die cover ❤

Ook de cover laat je denken dat je een enorm goed thillerdebuut in handen hebt, maar zoals gezegd is dat helaas niet helemaal waar. Dat betekent niet dat het een slecht boek is. Door de vlotte schrijfstijl en een zo en dan heerlijk sarcastisch personage leest het boek als een trein. Daar komt bij dat de cover goed past en uitnodigt tot lezen: de zwarte roos met fel gekleurde letters trekken direct de aandacht en geven goed de struggles weer waarmee het hoofdpersonage te maken krijgt. En niet alleen de hoofdpersonage, ook de lezer:

Je kan een cover nog zo leuk versieren met gekleurde letters, als de inhoud van het boek zwart is, blijft er toch een treurig verhaal over. Weliswaar een goed uitgewerkt verhaal met veel dramatische gebeurtenissen, maar helaas niet spannend genoeg om als fantastisch thrillerdebuut te worden aangemerkt.

P.S. Ik was de winnaar van een ongecorrigeerd vooruitexemplaar van dit boek bij Hebban.nl. Deze lezersrecensie is daarom ook (eerder) op Hebban.nl verschenen. Het boek verschijnt in mei 2016. Bij dezen wil ik zowel Hebban als uitgever Manteau nog eens bedanken voor dit exemplaar. En de score die ik nog even aan dit boek mee wil geven? Dat is een 3 van de 5 🙂