[Recensie] Hof van doorns en rozen – Sarah J. Maas

Naast mijn TBR-stapel is er nog een stapel die ligt te wachten totdat er actie ondernomen wordt: de ‘nog-te-reviewen’-stapel. In mijn notitieboekje staat omschreven wat ik tijdens het lezen van deze boeken vond, er moet alleen nog een logisch verhaal van worden gemaakt om te publiceren. Eén van deze boeken was ‘Hof van doorns en rozen’ van Sarah J. Maas, een boek dat al veel besproken is, en vandaag dus ook door mij. Lezen jullie mee wat ik tijdens het lezen van dat boek allemaal dacht?

Maar waar te beginnen? Ik ging niet helemaal blanco het verhaal in. Al voor ik begon waren er al veel lovende recensies over dit boek te vinden. Het werd met name neergezet als de moderne variant van Belle en het Beest.

Klopte die vergelijking met één van mijn favoriete Disneysprookjes? Ja, redelijk.

Ik zie Hof van Doorns en Rozen als een mix van The Hunger Games en Belle en het Beest. Waarom ook The Hunger Games? Het gaat over de sterke, stoere Feyre, die als grote zus de taak op zich neemt om voor haar gezin te zorgen. De wereld waarin Feyre leeft is een dystopische. Maar ze laat zich niet zomaar wegjagen of afschrikken.

Ook niet als een ‘mythische’ wezen haar leven binnendringt en haar meeneemt naar een vreselijke wereld die ze niet goed kent. En dat is waar de vergelijking met Belle en het Beest voor het eerst om de hoek komt kijken. Feyre wordt net als Belle meegesleurd naar een wereld die helemaal niet op haar eigen, oude vertrouwde wereld lijkt. Eentje met veel meer magie dan ze eigenlijk in eerste instantie had verwacht.

Vond ik het de emotionele achtbaan die veel recensies mij beloofde? Nee, dat niet.

Feyre is een stoere meid, maar daarmee heb je het eigenlijk ook wel gezegd. Er is een scene uit het boek (die ik verder niet wil spoilen, maar voor de mensen die het gelezen hebben zeg ik even dat het de meest New Adult-achtige scene is, y’all know which one), waar de vonk tussen High Lord ‘het beest’ Tamlin en Feyre ineens aanslaat. Maar in plaats van romantisch was die was vooral…. Awkward.

Ik zag voor deze awkward scene geen echte liefde bloeien, geen mijmeringen, geen beschreven gevoelens, het was gewoon ineens raak. Boem. Ongeloofwaardig. Het leek wel of Feyre ineens bezield werd door een heftige vorm van het Stockholmsyndroom. Zonde.

De betreffende scene bracht me overigens ook aan het twijfelen over het genre van het boek. Was dit nu een Young adult gemixt met Fantasy? Of eerder een Fantasy met New adult-elementen? Ik zeg: de laatste.

Ik las dit boek overigens in het Engels op de ereader, wat ik prima te doen vond. E-books lees ik over het algemeen sneller uit dan papieren boeken, en dat was bij dit boek niet anders. Het boek heeft me dus prima kunnen vermaken. De schrijfstijl is erg karakteristiek, en heeft veel dezelfde constructies. Dit laatste wekte nog wel eens irritaties op. Ik heb heel vaak moeten lezen hoe dat een personage clacked his/her tongue, en bij twijfel was het x, or no? Irritant!

Samengevat vind ik de werelden die Maas schetst erg interessant, net als de personages. De relaties tussen en de gevoelens van deze personages hadden echter wat beter uitgewerkt mogen worden: meer diepgang, minder herhaling. Op deze manier wordt misschien ook duidelijker voor welk publiek en leeftijdscategorie Maas’ haar boeken nu precies bedoeld zijn.

Score: 3/5

Ik vind het leuk om de lezers van mijn blog ook te horen!
Wat vind jij van Het Hof van Doorns en Rozen van Sarah J. Maas? 
Tweet me via @sowereadagain
Stuur een berichtje via Facebook
Volg me op Bloglovin’
Of laat een reactie achter onder deze post.