[Recensie] Het meisje in de trein – Paula Hawkins

‘It sucked up my entire afternoon, not to be missed’. Dat is wat Tess Gerritsen, één van mijn favoriete auteurs, zei over het boek ‘The girl on the train’ (of ‘Het meisje in de trein’ in het Nederlands) van Paula Hawkins. Met veel plezier begon ik dus te lezen, met ook de wetenschap dat de verfilming eraan zat te komen (de film draait nú in de bioscoop). Geef ik Tess gelijk, of laat ik het bij ‘It sucked’?

De samenvatting van het boek klonk al veelbelovend:

Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.

Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?

Een thriller waarin de vermissing rondom ‘Jess’ centraal staat en niets is wat het lijkt. Volgens vele websites zelfs de beste thriller van 2015. Intrigerend, psychologisch, origineel.

Tja…

Intrigerend vond ik het ergens wel. Want hoe heeft dít boek zoveel goede recensies kunnen krijgen? Psychologisch herkende ik ook wel: de protagonist, Rachel, spoort namelijk voor geen meter. En origineel? Ook wel, want zo’n saaie thriller als dit heb ik nog niet eerder gelezen.

Laat me die mening even onderbouwen.

Rachel is een alcoholiste, die meimert over haar ex-man en de verdwijning van Jess. Ze kan niet van de alcohol afblijven, haar ex niet vergeten en dus niet verder met haar leven. Als ze vanuit de trein getuigen is van een akelige gebeurtenis, lijkt ze weer een doel te hebben in haar leven, namelijk: erachter komen wat er is gebeurd met de verdwenen Jess.

Hartstikke nobel natuurlijk, maar er zijn een aantal dingen die irritatie bij me opwekken. Het hele boek lang zat ik alleen maar met vragen:

• Waarom blijft ze niet van de alcohol af?
  Het maakt haar labiel en onbetrouwbaar.
• Waarom blijft ze zo in het verleden hangen?
  Het is duidelijk dat haar ex niets meer met haar te maken wil hebben. Dus move on.
• Waarom meent ze iets met die verdwijning te moeten doen, ook al heeft ze er eigenlijk niks mee te maken?
  Typisch gevalletje ‘jij moet hulp zoeken’.

Dit alles maak het lastig om een connectie te voelen met het hoofdpersonage. Zoiets kan verfrissend zijn, maar dat was het hier niet. Ook niet toen op het einde alles bij elkaar kwam in een redelijk voorspellend plot.

Is er dan helemaal niks positiefs aan dit boek op te merken?

Jawel hoor. De hoofdstukken beginnen met een datum en dagdeel, een soort van dagboek dus, en dit is wel leuk gedaan. Handig om te checken hoe het alweer zat met de tijden, en hoe het verhaal nu chronologisch in elkaar zit.

Er wordt geswitcht van het heden naar het verleden, met verschillende vertelperspectieven. Iets wat soms wel verwarrend kan werken, maar wat ik zelf wel leuk vind. Je ziet het wel in meerdere thrillers, en ik vind dit prima werken.

Daarnaast leerde ik ook een nieuw gezegde. Omdat ik het boek in het Engels las, hadden ze het op een gegevens moment over Dutch courage, wat eigenlijk net zoveel betekent als jezelf moed indrinken met wat Gin (net zoals de soldaten dat vroeger deden tijdens de 80-jarige oorlog, aldus Wikipedia). Nooit eerder gehoord, altijd leuk.

Helaas heb je wel wat Dutch courage nodig om door dit boek heen te komen. Het is weinig verrassend en lees mede daardoor erg langzaam. Het belangrijkste personage wekt alleen maar irritatie en vragen op, wat de leesbeleving er niet beter op maakt. Niet de intelligente, psychologische thriller die mij beloofd was. De film in de bioscoop sla ik dan ook maar even over…want het boek sucked.

Score: 2/5

Heb jij het boek gelezen en/of de film gezien? Vind je een 2/5 een terechte score? 

Let’s stay in touch: 
Tweet me via @sowereadagain
Stuur een berichtje via Facebook
Volg me op Bloglovin’
Of laat een reactie achter onder deze post.
Vind ik leuk 🙂