Ik houd van films die je op verschillende manieren kunt interpreteren. Eén van die films is ‘The Babadook’, een Australische psychologische thriller/horror uit 2014. Het verhaal gaat over de alleenstaande moeder Amelia, die het na de dood van haar man alleen moet zien uit te houden met haar angstige, drukke zoontje Samuel. Alsof dat niet erg genoeg is, worden ze ook nog eens geplaagd door ‘The Babadook’, een eng figuur uit één van de kinderboeken van de kleine Samuel. Kinderachtig is Babadook absoluut niet. Of ik het wezen angstaanjagend vond? Dát vertel ik jullie graag vandaag.
Eerste verwachtingen
Een wezen uit een kinderboek dat tot leven komt en iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Klinkt als een spannende familiefilm, maar dat er meer achter kan schuilen, bewijst The Babadook.
Het is een uitgekookt monster, dat niet zozeer is geënt op het laten schrikken van kinderen, maar des te meer op het beheersen van de moeder. Dit betekent echter niet dat deze film de zoveelste is die gaat over ‘ghost possession’ of andere exorcist-achtige dingen, maar het zit er dicht tegenaan.
En dat is nu ook juist de kracht van deze film: de film hoeft het niet te hebben van goede schrik-effecten (die komen niet tot nauwelijks voor), maar heeft een goed uitgewerkt psychologisch element.
Psychologisch element, zeg je?
Jazeker. Want hoewel de film onder de horrors wordt geschaard, is die zo niet per se bedoeld door de regisseuse/schrijfster, Jennifer Kent. Het meest beangstigende effect zit hem in de realiteit: hoewel de Babadook niet in het echte leven zou kunnen bestaan, kan er toch een Babadook in ieder van ons schuilen. En dat is een angstaanjagende gedachte.
Een groot gedeelte van de film draaide er voor mij om de ambiguïteit te herkennen: is de scene waar de hoofdrolspeelster voor het eerst geconfronteerd wordt met The Babadook nu écht, of zit dat maar in haar hoofd? En hoe zit dat met alle andere dingen die gebeuren in de film?
Zelfs na het einde van de film ben ik er nog niet helemaal uit. Frustrerend zou je zeggen, maar dat is het eigenlijk niet. Het maakt dat ik deze film veel beter vond dan verwacht. Want om eerlijk te zijn, ik verwachtte er niet zo heel veel van de onbekende, Australische acteurs (accent is slechts een kwestie van wennen, net als de gezichten).
Het einde
Heb je The Babadook ook gezien? Dan zul je de dubbelzinnigheid wellicht vooral herkennen in het einde. Want wat betekent het nou? Ik houd deze review graag spoilervrij voor jullie, maar in de reacties praat ik natuurlijk graag verder over deze film (of begin een gesprek op Twitter via @sowereadagain of Facebook 👍)
De film deed het dus boven verwachting goed, maar dat betekent niet dat ik het helemaal ‘het einde’ vond. Zo waren er ook wel zaken waaraan ik me kon storen, zoals het gedrag van het kind (wat te begrijpen is, maar toch irritant is), en de manier waarop de moeder daarop reageert. Natuurlijk allemaal onderdeel van het verhaal, maar daardoor niet minder vervelend.
Kortom…
Houd je van een spannende film die psychologisch goed in elkaar zit? Dan is The Babadook (overigens anagram voor A Bad Book, dus ook leuk voor boekenliefhebbers! 🙂 ) zeker een aanrader.
Score: 4/5
So we read again 