[recensie] Pogingen iets van het leven te maken – Hendrik Groen

Ik vind het altijd erg leuk als een boek waarvan ik niets bijzonders verwacht had, me toch weet te verrassen. Zo had ik eigenlijk niet gedacht dat het eerste boek van Hendrik Groen, Pogingen iets van het leven te maken , zo goed bij me in de smaak zou vallen. Hoe goed? Daarover vertel ik je graag meer.

Je kunt jong debuteren (daar trouwens een interessant artikel over op Deboekpioniers.com), maar je kan natuurlijk ook debuteren op je 83 (1/4de)-jarige leeftijd. Dat is wat Hendrik Groen besloot te doen. En met succes! Wie deze mysterieuze meneer Groen nu eigenlijk precies is, dat lijkt echter nog niemand te weten. De meningen lopen hierover flink uiteen:  van ‘hij bestaat echt’ tot ‘het is Arnon Grunberg’ of ‘nee, het is toch echt Nico Dijkshoorn’. Maar wie het ook is, het maakt mij niet uit: ik wil hem of haar direct adopteren als mijn opa! Want wat een humor heeft die auteur!

Benidorm bastards, maar dan anders

Voor wie het verhaal nog niet kent: Hendrik Groen is een seniore man die daardoor zijn dagen zo’n beetje verplicht is te slijten in een verzorgingstehuis in Noord-Amsterdam. Hij is met zijn 83 jaar één  van de jongste bewoners. Maar dat betekent niet dat er bij de geraniums en bij de pakken neer gezeten wordt. In tegendeel! Al vanaf bladzijde 1 is het duidelijk dat meneer Groen geen gewone bejaarde is. Hij houdt van een geintje en heeft zich voorgenomen om zich op zijn oude dag niet meer zo makkelijk het kaas van het brood te laten eten. Vanaf nu zal hij zeggen hoe hij over zaken denkt! Samen met zijn ‘partners in crime’, de enkele medebewoners bij wie het verval nog niet zo ernstig in heeft gezet als bij de rest,  richt hij de rebellenclub Omanido op (wat staat voor Oud Maar Niet Dood). Plezier gegarandeerd!

Komisch, maar ook verdrietig

Op humoristische wijze weet deze grappige opa te vertellen hoe zijn leventje in het verpleegtehuis eruit ziet. Zoals je zou verwachten is dat niet denderend spannend, maar plezier moet je zelf maken. In kleine hoofdstukjes (met als titel de dag van het jaar waarover Groen in zijn geheime dagboek schrijft), lees je wat hij allemaal meemaakt. Maar zijn wereldje is eigenlijk maar klein, en dat heeft veel  effect op hem. Meer dan hij eigenlijk toe wil geven.

Maandag 14 januari:
Nog meer dierenleed: mevrouw Schreuder heeft bij het schoonmaken van de kooi per ongeluk haar kanarie opgezogen. Toen ze na zenuwslopende minuten met haar trillende handen eindelijk de stofzuiger open had gekregen, was er niet veel over van haar vrolijke fluiter. Ze had de stofzuiger ook meteen uit moeten zetten. Haar Pietje had nog even enigszins geleefd maar gaf een paar minuten later toch de geest.

Er wordt op een scherpe manier aandacht besteed aan de ouderenzorg van tegenwoordig, iets wat goed, maar ook erg ontroerend is. Je wordt als lezer geconfronteerd met de dagelijkse gang van zaken in het tehuis, en die is niet altijd even vriendelijk, om niet te zeggen mensonterend. En natuurlijk liggen zaken als ziekte en dood ook nog eens op de loer..

Zolang er leven is

Het boek zette me dus wel even aan het denken. Ik had dit verhaal bijvoorbeeld dolgraag gedeeld met mijn oma, die de publicatiedatum van dit boek niet mee heeft mogen maken. Ik weet zeker dat het voor haar een feest van herkenning zou zijn geweest. Ik had haar misschien zelfs nog op ideeën gebracht, want zo’n rebellenclub kent haar tehuis nog niet 🙂 . Gelukkig is er nog een tweede boek van Hendrik Groen, Zolang er leven is, zodat ik nog even verder kan genieten van deze gekke ouderdomsfratsen. En als ik eerdere berichtgeving op Nu.nl moet geloven, dan komt er ook een tv-serie aan. Dat naast de inmiddels toch al 25 landen die al van het eerste boek hebben mogen genieten. Dat belooft wat!

Score: 5/5

Over het boek:
Titel: Pogingen iets van het leven te maken (ondertitel: Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar) 
Auteur: Hendrik Groen
Verschijningsdatum: juni 2014
Aantal pagina’s: 328
Uitgever: Meulenhoff

Meer Story Addict? Volg me op Bloglovin’